Een paar maanden geleden vertelde Erik mij dat hij op bezoek zou gaan bij CubCrafters in Polen. Hij vroeg of ik mee wilde gaan, met Ryanair heen en diezelfde avond terug. Ik kon het niet laten: “Als we naar een stel Cub-fanaten gaan, waarom dan niet met een Cub?”. Zo gezegd zo gedaan.

Woensdag 20 september waren we er al klaar voor. Tenminste wij wel, de Cub nog niet: de 50-uursinspectie moest nog worden afgerond en de propeller gewisseld; bandje van het staartwiel gewisseld. We zijn de beroerdsten niet, dus we hielpen technicus Ruben van Aviatiek maar een handje mee. Rond twaalf uur – half een waren we er klaar voor en waren wij vertrokken.

Eerst een tussenlandinkje in Porta Westfalica (even de benen strekken). Vervolgens door naarBallenstedt, kist volgooien en door naar Kamien Slaski – althans dat was het plan. Uiteindelijk bleken we het net niet te redden vanwege de invallende duisternis. Dus zijn we ergens onderweg geland, bij het Duitse plaatje Kamenz. Lekker gegeten en gedronken, perfect hotel.

De volgende ochtend zijn we in alle vroegte doorgevlogen naar Kamien Slaski. Vette trip, maar ook wat regen en bewolking tussen de bergjes in dreigden wat roet in het eten te gooien. Gelukkig viel het allemaal reuze mee en stonden we na een ruime anderhalf uur in Polen aan de grond.

Direct een mega-gastvrij ontvangst. Maar er moest ook gewerkt worden! De Polen
hadden namelijk een druk schema. Het was de bedoeling om een formatie te vliegen met drie Carbon Cubs en onze Super Cub. Dus weer volgooien de ZVC, briefen en de lucht in. Ondanks het ietwat bewolkte weer, hebben we een aantal prachtige formaties kunnen vliegen – het resultaat: verbluffend. Zie filmpje!

Na de formatievlucht was het onze beurt om de Carbon Cub eens uit te proberen. Wat een monster: je kunt hem als een standaard staartwiel Super Cub vliegen, zonder dat je veel merkt. Totdat ik de Poolse instructeur hoor zeggen: “You can climb faster! Just pull the stick back!”. Daar gingen we dan, 35 – 40 mijltjes op de teller en als de thunderbirds omhoog.

De Carbon Cub had grote banden. 29 Inch als ik me het goed heb laten vertellen. Dat kon je merken in de landing. Omdat je neus zo hoog staat; had ik enige moeite met het maken van een driepunter, want zodra je in die positie bent, zijn de vleugels ook volledig overtrokken – waardoor je weinig energie overhebt om je fuck-ups op te vangen. Maargoed, het ging. De wiellanding is een ander verhaal. Wat gaat dat tegen verwachting in lekker met die banden! Ik had verwacht flink te stuiteren, maar door het absorberende effect van de banden heb je daar best weinig last van.

Enfin, een paar landinkjes verder, nog even met de kist over de rest heen raggen, een full-stop gemaakt. Erik betrapte me op een lach op mijn gezicht die ik het komende uur niet meer weg kreeg.

Nog even leuk nagepraat, lekker gegeten met onze Poolse vrienden. Maar we moesten weer op tijd naar het hotel, want de volgende dag stond er weer een goeie zes uur vliegen op het programma.

Voor we het wisten zaten we weer in de Cub. Prachtige foto’s kunnen maken van bijvoorbeeld het Reuzengebergte, Dresden en Leipzig. Na Leipzig werd het landschap weer bijzonder Hollands: saai en plat. Tijd voor een stop dachten we.

Een aanrader: Flugplatz Halle – Oppin. Avgas, JET-A1 en UL91 te krijgen, voor een zacht prijsje. Maar da’s niet alles: Der Schnitzel-Turm is het summum van de Duitse-vliegveld-schnitzel-restaurants: met keuze uit meer dan 60 verschillende Schnitzel-gerechten.

Met een volle tank en een volle buik zijn we weer doorgevlogen naar Nederland, om zo rond half zes te zijn geland. Wat een gave trip was dat!